Liz and the guys

Proloog: Dit stukje werd geschreven naar aanleiding van de Grote Prijs Café De Blauwe Hoek in 2015. Het was de wedstrijd waarin Jeroen Vermeiren besloot om zich aan te sluiten bij de Squadra Giro Del Mondo en eveneens de afscheidswedstrijd van Birillo als wegrenner.

Verhaal: 50 renners warmen zich op voor de Grote Prijs Café De Blauwe Hoek 2015. Dat zijn er de helft minder dan een decennium eerder. De belangstelling voor de wedstrijd lijkt tanende, het mooie weer en de lekkere mosselen ten spijt. Ook de dame naast wie Falco zich een plaatsje achter de nadar heeft bemachtigd, is mooi. Terwijl ze een blik werpt op de benen en de derriere van de blonde adonis en topfavoriet Jeroen Vermeiren, merkt ze op: “Dit wordt hier vandaag geen koers voor pannenkoeken.” Falco, niet aan de start wegens een gebrekkig vormpeil ten gevolge van nachtelijk feestgedruis in zomerbars, ziet zijn kans schoon: “U lijkt me een koerskenner, mevrouw. Bent u overigens niet de dame die op de cover staat van de bestseller ‘Vrouwen met een IQ’ van Herman Brusselmans?” “Nee hoor, ik ben Liesbet, de mental coach van Birillo. En wat dat IQ betreft, het is inderdaad zo dat ik goed scoor als het aankomt op de kennis van scheldwoorden. Een onmisbaar talent wanneer men zich als langbenige blondine in een wereld begeeft die bevolkt is door heerschappen als jij, den Duvel, de Buffel uit Duffel, de Stier uit Lier en, niet te vergeten, Birillo zelf! Die Jeroen Vermeiren zal vandaag overigens niet in het stuk voorkomen. Ik heb Birillo uitgelegd hoe de Squadra Giro Del Mondo een valstrik voor hem kan spannen. Ik ben eens benieuwd of het team daarin zal slagen en of mijn poulain zijn kansen daarvoor zal willen opofferen. Het is vandaag immers zijn afscheidswedstrijd.”

Het startschot weerklinkt en Birillo rijdt in de verkenningsronde op de voorste rij, Jeroen Vermeiren in het wiel. Wanneer de wagen met de rode vlag het tempo opdrijft en de wedstrijd echt van start gaat, valt Birillo meteen aan. Een drietal renners, waaronder de onvermijdelijke Jeroen Vermeiren, glipt met hem mee. Jeroen zag Birillo twee dagen eerder het podium halen in de Bestorming van de Bosstraat, een korte tijdrit over de Rupelcuesta, denkt dat hij met dé man in vorm op pad is en tast meteen diep in zijn krachtenarsenaal. Wat hij niet weet, is dat Birillo gewoon de eerste zet uit het plan van de lepe Liesbet uitvoert. Het is niet omdat Birillo door een zeer specifieke voorbereiding een goede prestatie neerzette in een korte tijdrit, dat hij het kopmanschap kan opeisen in een langere wegwedstrijd. Deze rol blijft weggelegd voor de jongere en intrinsiek meer getalenteerde neven Laurens en Wim Denissen.

In de derde van de vijftien af te leggen ronden, voert Birillo de tweede zet van het masterplan van zijn mental coach uit. Hij slaat eerst een kopbeurt over in de kopgroep en laat zich vervolgens uitzakken richting peloton. Terwijl Birillo solo tussen de kopgroep en het peloton rijdt, zet zijn ploegmaat Firenzo zich op kop van het peloton om het gat met de kopgroep dicht te rijden. Dit is zet drie, die feilloos dient over te gaan in zet vier. Precies op het moment dat de kopgroep wordt ingerekend, tevens het moment waarop Jeroen Vermeiren even op adem moet komen, vallen Wim en Laurens Denissen aan. De vrij snelle aanvangsfase van de wedstrijd heeft bovendien tot gevolg dat slechts een enkeling nog in staat is mee te glippen. Die enkeling heet Steven Dillen, winnaar van de champagnekoers te Noorderwijk en aldus een te duchten klant voor de zege. Jelle Andries van het Bryon Cycling Team, een winnaar pur sang wiens talrijke facebookvrienden haast allemaal een racefiets bezitten, voelt dat de wedstrijd in een beslissende plooi aan het vallen is. Wanneer het leidende drietal een tiental seconden voorsprong heeft, onderneemt hij een poging om naar hen toe te rijden. Een volle ronde later zien de toeschouwers hem aan de finish passeren met zeven seconden achterstand op de leiders. Er komt wit vocht uit zowel zijn neus als zijn oren: melkzuur. Toch zet Jelle zijn inspanning door en weet hij de kopgroep bij te benen. Respect!

Op het einde van de vijfde ronde heeft de kopgroep twintig seconden voorsprong. Jeroen Vermeiren rijdt op kop van het peloton met in zijn wiel drie renners van Giro Del Mondo: de Pool Tomasz Wozniak, Firenzo en Birillo.  Afstoppingswerk heet dat. De voorsprong van de drie leiders loopt gestaag op in de loop van de wedstrijd. Bij de passage aan de finish na zeven ronden, roept Liesbet: “Thirty seconds!” Ze hanteert de taal van Shakespeare zodat ook Tomasz de boodschap begrijpt. Dit blijkt echter ijdele hoop. Bij het opdraaien van de Kraanstraat lapt de Pool een ongeschreven regel aan de laars, die bepaalt dat men niet achter zijn eigen ploegmaats rijdt. Birillo wil ingrijpen, maar zit  ingesloten, net als Firenzo. Hij vloekt en tiert, maar wordt geholpen door één van zijn vrienden in het peloton die wel vooraan rijdt. Vrienden in het peloton kan men maken door zich van een verbindende communicatie te bedienen wanneer men deel uitmaakt van een combine. De combine in deze wedstrijdfase bestaat erin dat Birillo hulp nodig heeft om zijn Poolse ploegmaat tot de orde te roepen en dat een vriend uit Team Fitfaktor op zoek is naar een geschikte mental coach. De naam van de renner van Team Fitfaktor maken we hier uiteraard niet bekend. We willen hem immers niet in diskrediet te brengen bij de eigenaars van de Duffelse fitnesstempel. Wanneer Birillo Tomasz om uitleg vraagt bij zijn actie, antwoordt deze: “I thought the blonde girl screamed me to attack after the turn.”  Zou dat werkelijk de betekenis zijn van ‘thirty seconds’ in het Pools?

Na negen ronden hebben de leiders een voorsprong van boven de minuut. Het is duidelijk dat zij zullen strijden om de zege. Wim en Laurens Denissen vallen in de voorlaatste ronde om de  beurt aan, zodat Steven Dillen telkens moet reageren. Jelle Andries is te moe om nog te reageren en speculeert als snelste man volop op een sprint. Uiteindelijk slaagt Wim Denissen erin om alleen weg te geraken en de wedstrijd naar zijn hand te zetten. Wim rijdt solo over de meet en wint zo de Grote Prijs Café De Blauwe Hoek van 2015. Laurens wordt vierde, Tomasz valt in de laatste ronde nog aan en wordt zo vijfde, Firenzo wordt negende en Birillo maakt er een erezaak van om in zijn laatste wegwedstrijd ook als laatste over de meet te rijden. Liesbet is net als de renners uitzinnig van vreugde en wordt als bedenker van het snode wedstrijdplan volop in de huldiging betrokken. Tomasz komt naar haar toe met de woorden: “I’m very sorry, Liz, I was too ambitious and wanted to win myself. Will you forgive me?” Ook Jeroen Vermeiren stapt op haar af en feliciteert haar met de zege van het team: “Tegen die mannen viel niks te beginnen, Liesbet. Kan jij regelen dat ik volgend jaar deel uitmaak van het team van Birillo?” Waarop zij antwoordt: “Uiteraard, Jeroen. Het is wel zo dat wij onze renners even discreet als subiem trachten te prepareren voor wedstrijden waarop wij onze zinnen zetten. Als jij me belooft dat je onze werkwijze niet zult delen met journalisten, tegenstanders of je vrouw, dan ben je zeer welkom. Als iemand je bijvoorbeeld vraagt wat je hebt gegeten, dan verwachten we als standaardantwoord ‘the answer, my friend, is blowin’ in the wind’. Ik stel voor dat je de lyrics van het volledige liedje van Bob Dylan even snel uit het hoofd leert in de hoop dat je op zijn minst deze eerste zin uit het refrein voor altijd onthoudt. Na de podiumplechtigheid verwacht ik dan dat je het liedje eens voor mij zingt.”  Tot Liesbets grote verbazing heeft Jeroen helemaal geen voorbereidingstijd nodig. Hij brengt prompt en uit volle borst de klassieker van de Nobelprijswinnaar voor literatuur voor haar ten berde. In een naburig hotel wordt Jeroens contract nog op dezelfde avond getekend.  Zijn vrouw is daar, geheel volgens de afspraak, niet van op de hoogte.