De koers van de vallende bladeren
Proloog Dit stukje is geschreven om de schoonheid van het in de lage landen minst bekende monument onder de aandacht te brengen: de Ronde van Lombardije. De monumenten zijn de 5 meest tot de verbeelding sprekende eendagswedstrijden: Milaan - San Remo, de Ronde van Vlaanderen, Parijs-Roubaix, Luik-Bastenaken-Luik en de Ronde van Lombardije. De Ronde van Lombardije is de enige van de deze wedstrijden die in het najaar plaatsvindt.
Verhaal Nog één monument te gaan en het wielerseizoen zit erop. Nee, we hebben het niet over Parijs-Tours of de Sluitingsprijs in Putte-Kapellen. Het gaat uiteraard over 'la corsa delle foglia morte', de koers van de stervende herfstbladeren of de Ronde van Lombardije. Het decor van de koers is van een adembenemende, romantische schoonheid. Een geeloranje herfstgloed tooit in oktober de flanken van het Comomeer. Lombardije is een gebied met prachtige paleizen, rijk versierde kerken, kunstschatten en villa's aan de oevers van gletsjermeren. Idyllische badplaatsen hebben er eeuwenlang dichters en aristocraten aangetrokken. Hier stond de wieg van Stradivarius, Vergilius en Monteverdi. Ook de erelijst van de Ronde van Lombardije is bevolkt door aristocraten: Merckx, Hinault, Coppi, Bartali, Bettini,.... Aristocraten van het stalen ros.
Geen klassieker waarvan het parcours zo veranderlijk is als de Ronde van Lombardije. Eén beklimming ontbreekt echter nooit: de bochtige weg naar de Madonna del Ghisallo, het beroemde kerkje van de beschermheilige der wielrenners. De Ghisallo is een heuvel genoemd naar een middeleeuwse graaf, die volgens de legende aangevallen werd door struikrovers. Hij zag Maria verschijnen bij het altaar, rende er naartoe en werd gered. Zo werd de Madonna del Ghisallo de patrones van de reizigers, de fiets was toen nog niet uitgevonden. Maar... ook een wielrenner die de Ronde van Lombardije met zijn 4600 hoogtemeters rijdt, kan wat hulp van bovenaf gebruiken. De Madonna del Ghisallo werd in 1949 door paus Pius XII uitgeroepen tot beschermheilige der wielrenners. In het kerkje brandt een eeuwige vlam voor gestorven wielrenners. Er staan standbeelden van Fausto Coppi en Gino Bartali, evenals de bijna ongehavende fiets waarmee Fabio Casartelli verongelukte. De klim naar de top van de Ghisallo is bijna 11 km lang en gaat naar een hoogte van 754 meter.
"Als je goede benen hebt, moet je dat laten zien. Ik wilde niet alleen gokken op de sprint." Het zijn de woorden van een onvoorspelbare Franse aristocraat, Laurent Jalabert. Hij had net de Ronde van Lombardije 1997 aan zijn erelijst toegevoegd. Op de Colle di Gallo, op zo'n 30 km van de finish ontsnapt hij uit het peloton, in het gezelschap van de Italianen Bartoli, Casagrande en Lanfranchi. Jalabert is de beste sprinter van het groepje. Hij weet zich zegezeker als ze voorop blijven. Bovendien kan Bartoli genoegen nemen met de vierde plaats, vermits hij dan eindwinnaar wordt van de wereldbeker. Om onbegrijpelijke redenen springt Jalabert nog voor de top alleen weg, met het risico dat hij zich stuk zal rijden onderweg naar Bergamo. Bartoli kan er niet om lachen. Hij moet zijn naaste concurrenten voor de wereldbeker immers op een afstand houden en zo'n actie van Jalabert dreigt de samenwerking in de kopgroep ernstig te verstoren. Met een ultieme jump kan Bartoli nog nipt bij de ijzersterke Jalabert komen. Hij maakt hem duidelijk dit soort geintjes achterwege te laten. "Ik de beker, jij de Ronde," zegt hij. Zo gebeurt het ook. "Bartoli reed een sterke finale. Maar misschien had ik ook wel vooruit kunnen blijven," vertelde Jalabert nog na de aankomst. Bartoli: "Ik had natuurlijk graag deze Ronde op mijn naam gezet, maar Laurent was sterker in de sprint."
Verhaal Nog één monument te gaan en het wielerseizoen zit erop. Nee, we hebben het niet over Parijs-Tours of de Sluitingsprijs in Putte-Kapellen. Het gaat uiteraard over 'la corsa delle foglia morte', de koers van de stervende herfstbladeren of de Ronde van Lombardije. Het decor van de koers is van een adembenemende, romantische schoonheid. Een geeloranje herfstgloed tooit in oktober de flanken van het Comomeer. Lombardije is een gebied met prachtige paleizen, rijk versierde kerken, kunstschatten en villa's aan de oevers van gletsjermeren. Idyllische badplaatsen hebben er eeuwenlang dichters en aristocraten aangetrokken. Hier stond de wieg van Stradivarius, Vergilius en Monteverdi. Ook de erelijst van de Ronde van Lombardije is bevolkt door aristocraten: Merckx, Hinault, Coppi, Bartali, Bettini,.... Aristocraten van het stalen ros.
Geen klassieker waarvan het parcours zo veranderlijk is als de Ronde van Lombardije. Eén beklimming ontbreekt echter nooit: de bochtige weg naar de Madonna del Ghisallo, het beroemde kerkje van de beschermheilige der wielrenners. De Ghisallo is een heuvel genoemd naar een middeleeuwse graaf, die volgens de legende aangevallen werd door struikrovers. Hij zag Maria verschijnen bij het altaar, rende er naartoe en werd gered. Zo werd de Madonna del Ghisallo de patrones van de reizigers, de fiets was toen nog niet uitgevonden. Maar... ook een wielrenner die de Ronde van Lombardije met zijn 4600 hoogtemeters rijdt, kan wat hulp van bovenaf gebruiken. De Madonna del Ghisallo werd in 1949 door paus Pius XII uitgeroepen tot beschermheilige der wielrenners. In het kerkje brandt een eeuwige vlam voor gestorven wielrenners. Er staan standbeelden van Fausto Coppi en Gino Bartali, evenals de bijna ongehavende fiets waarmee Fabio Casartelli verongelukte. De klim naar de top van de Ghisallo is bijna 11 km lang en gaat naar een hoogte van 754 meter.
"Als je goede benen hebt, moet je dat laten zien. Ik wilde niet alleen gokken op de sprint." Het zijn de woorden van een onvoorspelbare Franse aristocraat, Laurent Jalabert. Hij had net de Ronde van Lombardije 1997 aan zijn erelijst toegevoegd. Op de Colle di Gallo, op zo'n 30 km van de finish ontsnapt hij uit het peloton, in het gezelschap van de Italianen Bartoli, Casagrande en Lanfranchi. Jalabert is de beste sprinter van het groepje. Hij weet zich zegezeker als ze voorop blijven. Bovendien kan Bartoli genoegen nemen met de vierde plaats, vermits hij dan eindwinnaar wordt van de wereldbeker. Om onbegrijpelijke redenen springt Jalabert nog voor de top alleen weg, met het risico dat hij zich stuk zal rijden onderweg naar Bergamo. Bartoli kan er niet om lachen. Hij moet zijn naaste concurrenten voor de wereldbeker immers op een afstand houden en zo'n actie van Jalabert dreigt de samenwerking in de kopgroep ernstig te verstoren. Met een ultieme jump kan Bartoli nog nipt bij de ijzersterke Jalabert komen. Hij maakt hem duidelijk dit soort geintjes achterwege te laten. "Ik de beker, jij de Ronde," zegt hij. Zo gebeurt het ook. "Bartoli reed een sterke finale. Maar misschien had ik ook wel vooruit kunnen blijven," vertelde Jalabert nog na de aankomst. Bartoli: "Ik had natuurlijk graag deze Ronde op mijn naam gezet, maar Laurent was sterker in de sprint."
"Het zwaarste parcours van na de oorlog," zo sprak
Jo de Roo. De Zeeuw met Spaanse gelaatstrekken, die daarom ook 'de Spanjaard' werd genoemd, won de Ronde van
Lombardije in 1961 en 1962. Voor de editie van 1962
monteert hij zowaar een triple. Dat is nodig vermits de Muro di Sormano in het
parcours is opgenomen, een klim van 2 km met stukken tot 25%. Die Sormano is een
geasfalteerd geitenpad, speciaal aangelegd voor de Ronde van Lombardije en
betaald door de RAI, de Italiaanse televisie. De bedoeling is natuurlijk om er
spectaculaire beelden te kunnen maken. In 1961, toen de renners er voor het
eerst over moesten, werden er vele - uiteraard uitsluitend Italiaanse - renners
geduwd. In 1962 wordt het duwen strikt verboden. Op het steilste stuk beekt een
kransje van het kamwiel van 'de Spanjaard'. Jo De Roo moet dus een
ander wiel laten steken, maar geraakt niet meer op gang door het duwverbod. Op
de top heeft hij een minuut achterstand op de Fransman Trapé. Na de afdaling
maakte hij die minuut alsnog goed, waarna hij Trapé klopt in de sprint te Como.
Nadien wordt de Sormano nooit meer in het parcours opgenomen. In 2006 wordt de
weg opnieuw geasfalteerd, waarbij de klimtijden van de renners uit de jaren '60 op het wegdek worden geschilderd. In 2012, 2013, 2015 en 2017 wordt de Muto di Somano opnieuw opgnomen in het parcours van de koers van de vallende bladeren.
Reacties
Een reactie posten