Jan Janssen, Nibelungo en de groene specht tekenen present

Proloog     Dit stukje is geschreven naar aanleiding van de eerste teamtraining van Wielerteam Giro Del Mondo in het jaar 2009. Het geeft een beeld van de fietsen waarop onze renners toen reden, waarbij duidelijk wordt dat veel voormalige kampioenen na hun carrière als fietsfabrikant aan de slag gingen.

Verhaal     Lier, 4 januari 2009, iets voor negenen. De startplaats voor de eerste teamtraining van het nieuwe jaar is de parking van Cultureel Centrum De Mol in Lier. Het verzameld carbon, aluminium en durametaal wacht er in het gezelschap van zijn bestuurders op de start van de Rund um Mechelen.  Eddy Merckx, de vijfvoudige winnaar van zowel de Ronde van Italië als die van Frankrijk, is van de partij, zij het dan als merknaam in zilverkleurige spuitlak op een fietskader. Giant, de dubbele hamburger van de Quick, is er in deze hoedanigheid zelfs in tweevoud. Prorace is aanwezig, net als Herman Vanspringel. Deze laatste is noch in levende lijve noch als merknaam op een frame aanwezig. Hij duikt slechts op in de gedachten van Birillo, wanneer die de naam Jan Janssen leest op de fiets van Andreas. Zijn gemoed wordt daarbij overmand door treurnis. De fatale slottijdrit van de Ronde van Frankrijk 1968, waarin de Nederlander Jan Janssen tegen alle verwachtingen in Herman Vanspringel van een haast zekere Tourzege hield, dompelde de Kempen in de zomer van 1968 in diepe rouw. De Belgische vlag hing daar zowat overal halfstok tot na de komst van Sinterklaas. Al goed dat de Beatles toen met het uitbrengen van hun klassieker Hey Jude voor enige verlichting van geest zorgden. Vino houdt het bij een naam die doet denken aan een vergeten 17de eeuws Schots dichter: Ridley. Bij gebrek aan interessante Limburgers zocht de Limburgse framebouwer wellicht zijn heil in de Highlands om zijn frames een naam te geven. Of dronk hij gewoon teveel whisky?

Na het uitwisselen van felicitaties, gelukwensen en goede voornemens, wordt de rit op gang getrokken. De temperatuur doet met het vriespunt wat onze ploegmaat Falco met zijn winterse partyvriendinnen doet, flirten. Volgens de Buffel uit Duffel vriest het echter pas bij -9°C, de temperatuur waarbij hij het ‘frisjes’ krijgt. In elk geval treffen we haast nergens water aan onderweg, tenzij in gestolde vorm. Iets voorbij Café Den Blauwen Hoek in het Duffelse gehucht Mijlstraat pikt hij-die-nooit-traint-in-de-kou onverwachts toch aan. Tonkof. Hij komt, als medeoprichter van het team, waken over de discipline in de groep, wat erop neerkomt dat hij wil zien dat de gemaakte afspraken voor wintertrainingen worden nageleefd. Tonkof geniet heel wat aanzien in de ploeg vermist hij als voormalig beroepsrenner Greg Lemond eens uit het wiel reed in de Druivenkoers. Hij stelt vast dat het goed is. Uitmuntend zelfs. Men rijdt naast een vaste partner waarmee men de lengte en het tempo van de kopbeurt afspreekt, variërend van 5 tot 20 minuten en van 30  tot 35 km per uur. Abrupte tempoversnellingen zijn uit den boze. Deze trainingen moeten ons in staat stellen om een stevige basisconditie op te bouwen om in de zomer o.a. de titel van ‘Keizer van het Waverland’ van onze kopman Nibelungo te verdedigen.

Even voorbij de Ambroosbrug, een brug over de Leuvense Vaart te Zemst, trekt een geelgroene vogel met rode kop onze aandacht. "Een Georgische specht", merkt Tonkof met een niet gespeeld enthousiasme op, "een vogel die bij voorkeur leeft op grote hoogte en in koude gebieden zoals de Kaukasus!" Enig opzoekingswerk achteraf leert ons dat het gewoon om de inheemse groene specht gaat en dat Tonkof door de kou misleid werd bij het herkennen en benoemen van de vogel. Falco, die zijn naam omwille van zijn kunsten als afdaler dankt aan een andere vogel, de valk, heeft er intussen de brui aan gegeven. Hij voelt zich wat ziekjes en de weg loopt niet bergaf. Tja, de winterkou in combinatie met de eindejaarsfeesten stelt de lichamelijke weerstand zwaar op de proef. Na 70 van de 90 af te leggen kilometers, in Onze-Lieve-Vrouw-Waver, hunkeren wel meer ploegmaats naar een warme douche. Damiano drijft het tempo op om zich wat op te warmen. Hij trapt daarbij de pedalen rond in een omwentelingsritme waarbij het lijkt dat hij wordt aangedreven door een late vuurpijl van het nieuwjaarsvuurwerk. Na zijn kopbeurt keert hij niettemin met bevroren tenen huiswaarts.  Windcapie rijdt binnen wanneer we zijn voordeur passeren. Hij moet de hulp van zijn vrouw inroepen om zijn handschoenen uit te krijgen. De mooiste framenamen blijven echter tot aan de finish in het peloton. Het gaat om de Cigno met in het zadel Maurizio en de Sensa Romagna van Nabokov. Nee, niet de Russische schrijver van ‘oh mijn Lolita’, maar de wielrenner uit Lier. Het fietsjaar 2009 is alvast bikkelhard ingezet met deze bitterkoude Rund um Mechelen.