Gezocht: wegdek uit gewapend beton

Proloog     Dit stukje is geschreven op tweede kerstdag 2011. We hielden toen een wintertraining rondom Mechelen. De weersvoorspellingen bleken echter niet helemaal te kloppen doordat de pulsen van de neerslagradar de fijne motregen niet kunnen waarnemen.     

Verhaal     Maandag 26 december 2011. Het is tweede kerstdag. Zowel de neerslagradar van het KMI als het online weerbericht van de Bodemkundig Dienst van België spiegelen ons een droge dag voor. Mathematisch uitgedrukt betekent dit 0 mm neerslag per m². Toch informeert Vino of de training doorgaat: “Het regent in Berlaar!”  Het is niet geheel duidelijk welke sixtiesdrug er ten huize Vino als ingrediënt voor de kalkoenvulling van de kerstkalkoen werd gebruikt, maar het leidt geen twijfel dat onze masterrenner bazelt. Regen in Berlaar? Dat is onmogelijk.

Er is iets op til met de hemel. Regen kan het volgens de neerslagradar echter niet zijn. Het valt te omschrijven als langzaam neerdwarrelend, vloeibaar doch poederachtig kristal. De weg wordt er nat van en brilglazen krijgen er het aanschijn van een pointillistisch kunstwerk van. Het weerhoudt er blijkbaar ook een aantal ploegmaats van om te trainen. Wel een onomstotelijke tendens langs het parcours is de toegenomen populatie aan nat, jong, joggend vrouwvolk. Wat bezielt hen? Zij moeten zich toch niet voorbereiden op de Grote Prijs Café De Vlashoeve of de Grote Prijs Vic Van Schil?  Misschien is het dit: stel je voor dat je onder de kerstboom een last minute naar één of ander Caraïbisch eiland cadeau krijgt van je lief (of in hedendaags jargon 'vriend'). Dan moet je klaar zijn voor het uur van de waarheid: het moment waarop je geacht wordt in tweedelig badpak ten tonele te verschijnen.  Bikinivrees dus. Toen de Costa Brava nog het summum was in het aanbod aan strandvakanties, kon men gerust genieten van zijn met lsd gevulde kerstkalkoen. We spreken over de tijd waarin de Rolling Stones o.a. Angie bezongen. Vogelgefluit bij het aanbreken van de lente was het signaal om zich in badpak te hijsen en zich een tienbeurtenkaart voor het zwembad aan te schaffen. In het derde millennium, met rocksterren als Oliver en Meus J., Goossens en Huysentruyt P., Herman S. en Ramses G., moet men echter elke dag present kunnen geven. Zou Philippe Gilbert overigens kalkoen gegeten hebben met Kerstmis? Andy Schleck ongetwijfeld wel.

We zijn met te weinig om op de baan te rijden. “Laat ons dan de dijken maar eens proberen,” oppert Steven. Een slecht idee, zo blijkt. Er is meer ven dan wei in de Kempen op deze kerst. Geasfalteerde rivierdijken verhouden zich tot de rivier als evenwijdig stromende beken. Nat, natter, natst. Hoe kunnen we dan wel rijden en tegelijk het opspattend water mijden? Oorspronkelijk bestemd voor het afschieten van kruisraketten en kernwapens, kent de GPS dan wel accuraat de snelste en de kortste weg van punt a tot punt b, maar wanneer de hemel vol neerdwarrelend kristal hangt, heeft de wielrenner er weinig aan. Onder die hemel bestaat echter ook het brein van Marc, onze reddende engel, herkenbaar aan zijn voor engelen typerend krulhaar. Marc kent alle wegen die op de gps staan, maar weet ook van elke baan welk type wegverharding er is gebruikt, evenals welk wegdek comfortabel is bij welke weersomstandigheid. Via wegen met doorlaatbare, gewapende betonverhardingen worden we door hem rond Mechelen genavigeerd. Op het einde van de rit is onze broek zelfs volledig droog. Zonde dat Vino dacht dat het regende. Hij had beter moeten weten. Engelenweer is niet uitzonderlijk in de kersttijd.