Grote Prijs Café De Witte Lelie: vliegende start versus tactisch plan
Proloog Dit stukje is geschreven als verslag van de Grote Prijs Café De Witte Lelie van 2015. De wedstrijd maakte toen deel uit van het circuit van de toeristenkoersen. We gaan in op de wedstrijdvoorbereiding, waarbij het parcours en het deelnemersveld worden bestudeerd en een ploegtactiek wordt opgemaakt.
Verhaal
Verhaal
Hoogtemeters
Duffel, zondag 26 juli 2015, 14 uur 30. De squadra Giro Del Mondo staat met 7 renners aan de start van de Grote Prijs Café De Witte Lelie. De wedstrijd gaat over 13 plaatselijke ronden en de totale afstand bedraagt 60 kilometer. In elke ronde zijn er 2 beklimmingen opgenomen, zoals dat doorgaans ook het geval is bij een wereldkampioenschap wielrennen op de weg voor profs. Met uitzondering van een zacht hellende uitloper van de Rupelcuesta, kent Duffel een vlak reliëf. De beklimmingen betreffen dan ook bruggen over de spoorweg Antwerpen-Mechelen.
De laatste keer dat een brug over deze spoorweg beslissend was in een grote wedstijd, was in het Belgisch kampioenschap voor profs te Sint-Katelijne-Waver in 1987. In de laatste ronde haalde Ferdi Van den Haute als aanvaller zijn voordeel uit de haarspeldbocht van de Stationsberg. Wanneer de sprinterstreintjes na deze brug weer georganiseerd waren, had Van den Haute 200 meter voorsprong. Vanderaerden, Planckaert en co. zagen hem pas terug na de aankomst.
In geen van beide spoorwegbruggen uit de Grote Prijs Café de Witte Lelie zit een haarspeldbocht. De bruggen zullen dus geen bepalende factor zijn in het wedstrijdverloop.
Tactisch plan
Voor de wedstrijd wordt de ploegtactiek besproken. Een logische tactiek is erop gericht om de renners met de meeste winstkansen in een positie te brengen die hen toelaat om hun kansen optimaal te verdedigen. Etixx-Quickstep toonde in de Omloop Het Nieuwsblad van dit jaar wat er kan gebeuren als je deze logica niet respecteert. Kopman Tom Boonen, die wel eens een massasprint in de Ronde van Frankrijk won, zat in een kopgroep met Ian Stannard van Team Sky en zijn ploegmaats Terpstra en Vandenbergh. In plaats van de sprint aan te trekken voor Boonen, kozen de Etixx-Quicksteprenners om de beurt voor de aanval. De kracht van Stannard werd daarbij onderschat. Stannard reed alle gaten toe en won de sprint.
Hoe ziet onze ploegtactiek voor de Grote Prijs Café De Witte Lelie er dan uit? Op basis van de aard van het parcours, het vormpeil en hun specifieke kwaliteiten als renner, hebben Wouter, Wim en Davy meer winstkans dan Denis, Tomasz, Laurens en Kurt. We duiden dus 3 kopmannen en 4 knechten aan. Het plan bestaat erin om bij het ingaan van de vierde wedstrijdronde de knechten gedurende een halve ronde zo hard mogelijk op kop te laten rijden. De kopmannen volgen in het wiel. Eén knecht moet achter de kopmannen weer inschuiven en vervolgens een gat laten vallen. Het hoge tempo moet ervoor zorgen dat enkel de beste renners nog kunnen aansluiten bij de aldus gevormde kopgroep met drie renners van onze ploeg.
Op het moment van de bespreking weten wij niet dat Team Bioracer en het Contrast Cycling Team via een vliegende start al vanaf de eerste ronde een snelle schifting willen doorvoeren. Een kopgroep met minstens één van hun renners zou dan de kans krijgen om weg te rijden. De snelle start komt er. Achteraan in het peloton staat de poort open en na amper 10 kilometer mogen al zo'n twintig renners de douches opzoeken in het spotcentrum van Duffel. Onze knechten slagen er niet in zich te organiseren en de uitgestippelde tactiek blijkt een maat voor niets.
De factor Pepijn
Doordat we niet meer zo vaak deelnemen aan wegwedstrijden, kennen we de tegenstanders niet zo goed. Aangezien we in een thuiswedstrijd dominant willen koersen, breekt ons dat wel eens zuur op. Zo reed in de Grote Prijs Café De Witte Lelie van het afgelopen jaar een kopgroep weg zonder onze kopmannen Wouter en Davy. Zij hadden in de voorgaande ronde een aanval opgezet, werden gegrepen en moesten recupereren.
Tegenstanders kunnen in wielerwedstrijden plots medestanders worden, op voorwaarde dat ze mee in de gewenste ontsnapping zitten en hard kunnen rijden. Op zoek naar zulke medestanders, screenden we het deelnemersveld aan de startlijn. We stonden daarbij helemaal achteraan. Het zoeken verliep in een oogopslag en kende volgend resultaat: van Lorenzo Arena en Pieter Bogaerts weten we dat ze hard kunnen rijden, de schicht van de Smeysberg kan dat ook en de Belgische kampioen zal dat ook wel kunnen. Toch kan de geplande aanval van de kopmannen slechts doorgaan als één man ook mee is. Hij staat op de eerste rij en draagt een zwart-blauwe outfit met het opschrift 'Cronos': Pepijn Verbruggen.
Verbruggen is zowat de Hinault van de toeristenkoersen. Als hij ergens zijn zinnen op zet, is de kans op falen gering. Op een parcours als dat van de Grote Prijs Café De Witte Lelie kan hij in zijn eentje het gat naar de kopgroep dichten, eventueel met het ganse peloton aan zijn wiel. Al het werk van de knechten zou daarbij teniet worden gedaan. Er is dus maar één optie: hij moet mee in de kopgroep.
De wedstrijd
Onze kopmannen laten zich door de snelle start onder impuls van Team Bioracer en CCT niet verrassen. Wim, Davy, Wouter en ook Laurens zitten al vlug vooraan in het peloton. Het is ook vrijwel onmiddellijk duidelijk dat het tactische plan niet kan worden uitgevoerd. Door om beurt zelf aan te vallen proberen onze speerpunten de goede ontsnapping mee tot stand te brengen. Halfweg koers ontstaat er een kopgroep van negen renners met Davy, Wouter, Pepijn Verbruggen en van elk toonaangevend team ook één vertegenwoordiger. De kopgroep rijdt een halve minuut voorsprong bij elkaar. Op 4 ronden van het einde krijgt Ferre Haveneers, die in de kopgroep zit voor CCT, een lekke band. Het sterke CCT met Jelle Van Aelst en Stefaan Willems zet vanaf dan de achtervolging in op de kopgroep. In de voorlaatste ronde rekent het uitgedunde peloton de kopgroep weer in, nadat de samenhorigheid daar al een beetje zoek was.
Het regent intussen en het wegdek lig er nat bij. Bij de op één na laatste doortocht aan de finish glijdt Denis uit over een witte streep op het wegdek. Tomasz kan hem niet ontwijken en valt ook. Bij het ingaan van de laatste ronde zijn er nog 34 van de 78 vertrekkers in koers. Pepijn Verbruggen plaatst nog een aanval en wordt gecounterd door een tweetal. Ze blijven het aanstormende peloton net voor en Peter Behiels wint de sprint. Met de Ötztaler Radmarathon in het achterhoofd, is het voor Davy geen opportuniteit om in de regen nog risico’s te nemen. Hij finisht als 17de. Wouter sprint voor de 4de plaats, wordt volgens de foto’s van onze eigen persfotograaf 5de, maar wordt als 6de geklasseerd. Jelle Van Aelst, de 10de volgens onze foto’s, komt helemaal niet in de uitslag voor. Werd hij betrapt op het drinken van ketonen of het bezit van een wedstrijdvergunning? Had hij zijn rugnummer niet opgespeld? Waarschijnlijk is hij gewoon het slachtoffer van een renner die opgaf of niet eens deelnam, een renner die in de klassieke chaos bij het opmaken van de uitslag de jury ervan overtuigde dat hij als 10de over de streep kwam, een renner die vervolgens het prijzengeld van Jelle Van Aelst opstreek en er zijn supporters mee trakteerde in Café De Witte Lelie.
Duffel, zondag 26 juli 2015, 14 uur 30. De squadra Giro Del Mondo staat met 7 renners aan de start van de Grote Prijs Café De Witte Lelie. De wedstrijd gaat over 13 plaatselijke ronden en de totale afstand bedraagt 60 kilometer. In elke ronde zijn er 2 beklimmingen opgenomen, zoals dat doorgaans ook het geval is bij een wereldkampioenschap wielrennen op de weg voor profs. Met uitzondering van een zacht hellende uitloper van de Rupelcuesta, kent Duffel een vlak reliëf. De beklimmingen betreffen dan ook bruggen over de spoorweg Antwerpen-Mechelen.
De laatste keer dat een brug over deze spoorweg beslissend was in een grote wedstijd, was in het Belgisch kampioenschap voor profs te Sint-Katelijne-Waver in 1987. In de laatste ronde haalde Ferdi Van den Haute als aanvaller zijn voordeel uit de haarspeldbocht van de Stationsberg. Wanneer de sprinterstreintjes na deze brug weer georganiseerd waren, had Van den Haute 200 meter voorsprong. Vanderaerden, Planckaert en co. zagen hem pas terug na de aankomst.
In geen van beide spoorwegbruggen uit de Grote Prijs Café de Witte Lelie zit een haarspeldbocht. De bruggen zullen dus geen bepalende factor zijn in het wedstrijdverloop.
Tactisch plan
Voor de wedstrijd wordt de ploegtactiek besproken. Een logische tactiek is erop gericht om de renners met de meeste winstkansen in een positie te brengen die hen toelaat om hun kansen optimaal te verdedigen. Etixx-Quickstep toonde in de Omloop Het Nieuwsblad van dit jaar wat er kan gebeuren als je deze logica niet respecteert. Kopman Tom Boonen, die wel eens een massasprint in de Ronde van Frankrijk won, zat in een kopgroep met Ian Stannard van Team Sky en zijn ploegmaats Terpstra en Vandenbergh. In plaats van de sprint aan te trekken voor Boonen, kozen de Etixx-Quicksteprenners om de beurt voor de aanval. De kracht van Stannard werd daarbij onderschat. Stannard reed alle gaten toe en won de sprint.
Hoe ziet onze ploegtactiek voor de Grote Prijs Café De Witte Lelie er dan uit? Op basis van de aard van het parcours, het vormpeil en hun specifieke kwaliteiten als renner, hebben Wouter, Wim en Davy meer winstkans dan Denis, Tomasz, Laurens en Kurt. We duiden dus 3 kopmannen en 4 knechten aan. Het plan bestaat erin om bij het ingaan van de vierde wedstrijdronde de knechten gedurende een halve ronde zo hard mogelijk op kop te laten rijden. De kopmannen volgen in het wiel. Eén knecht moet achter de kopmannen weer inschuiven en vervolgens een gat laten vallen. Het hoge tempo moet ervoor zorgen dat enkel de beste renners nog kunnen aansluiten bij de aldus gevormde kopgroep met drie renners van onze ploeg.
Op het moment van de bespreking weten wij niet dat Team Bioracer en het Contrast Cycling Team via een vliegende start al vanaf de eerste ronde een snelle schifting willen doorvoeren. Een kopgroep met minstens één van hun renners zou dan de kans krijgen om weg te rijden. De snelle start komt er. Achteraan in het peloton staat de poort open en na amper 10 kilometer mogen al zo'n twintig renners de douches opzoeken in het spotcentrum van Duffel. Onze knechten slagen er niet in zich te organiseren en de uitgestippelde tactiek blijkt een maat voor niets.
De factor Pepijn
Doordat we niet meer zo vaak deelnemen aan wegwedstrijden, kennen we de tegenstanders niet zo goed. Aangezien we in een thuiswedstrijd dominant willen koersen, breekt ons dat wel eens zuur op. Zo reed in de Grote Prijs Café De Witte Lelie van het afgelopen jaar een kopgroep weg zonder onze kopmannen Wouter en Davy. Zij hadden in de voorgaande ronde een aanval opgezet, werden gegrepen en moesten recupereren.
Tegenstanders kunnen in wielerwedstrijden plots medestanders worden, op voorwaarde dat ze mee in de gewenste ontsnapping zitten en hard kunnen rijden. Op zoek naar zulke medestanders, screenden we het deelnemersveld aan de startlijn. We stonden daarbij helemaal achteraan. Het zoeken verliep in een oogopslag en kende volgend resultaat: van Lorenzo Arena en Pieter Bogaerts weten we dat ze hard kunnen rijden, de schicht van de Smeysberg kan dat ook en de Belgische kampioen zal dat ook wel kunnen. Toch kan de geplande aanval van de kopmannen slechts doorgaan als één man ook mee is. Hij staat op de eerste rij en draagt een zwart-blauwe outfit met het opschrift 'Cronos': Pepijn Verbruggen.
Verbruggen is zowat de Hinault van de toeristenkoersen. Als hij ergens zijn zinnen op zet, is de kans op falen gering. Op een parcours als dat van de Grote Prijs Café De Witte Lelie kan hij in zijn eentje het gat naar de kopgroep dichten, eventueel met het ganse peloton aan zijn wiel. Al het werk van de knechten zou daarbij teniet worden gedaan. Er is dus maar één optie: hij moet mee in de kopgroep.
De wedstrijd
Onze kopmannen laten zich door de snelle start onder impuls van Team Bioracer en CCT niet verrassen. Wim, Davy, Wouter en ook Laurens zitten al vlug vooraan in het peloton. Het is ook vrijwel onmiddellijk duidelijk dat het tactische plan niet kan worden uitgevoerd. Door om beurt zelf aan te vallen proberen onze speerpunten de goede ontsnapping mee tot stand te brengen. Halfweg koers ontstaat er een kopgroep van negen renners met Davy, Wouter, Pepijn Verbruggen en van elk toonaangevend team ook één vertegenwoordiger. De kopgroep rijdt een halve minuut voorsprong bij elkaar. Op 4 ronden van het einde krijgt Ferre Haveneers, die in de kopgroep zit voor CCT, een lekke band. Het sterke CCT met Jelle Van Aelst en Stefaan Willems zet vanaf dan de achtervolging in op de kopgroep. In de voorlaatste ronde rekent het uitgedunde peloton de kopgroep weer in, nadat de samenhorigheid daar al een beetje zoek was.
Het regent intussen en het wegdek lig er nat bij. Bij de op één na laatste doortocht aan de finish glijdt Denis uit over een witte streep op het wegdek. Tomasz kan hem niet ontwijken en valt ook. Bij het ingaan van de laatste ronde zijn er nog 34 van de 78 vertrekkers in koers. Pepijn Verbruggen plaatst nog een aanval en wordt gecounterd door een tweetal. Ze blijven het aanstormende peloton net voor en Peter Behiels wint de sprint. Met de Ötztaler Radmarathon in het achterhoofd, is het voor Davy geen opportuniteit om in de regen nog risico’s te nemen. Hij finisht als 17de. Wouter sprint voor de 4de plaats, wordt volgens de foto’s van onze eigen persfotograaf 5de, maar wordt als 6de geklasseerd. Jelle Van Aelst, de 10de volgens onze foto’s, komt helemaal niet in de uitslag voor. Werd hij betrapt op het drinken van ketonen of het bezit van een wedstrijdvergunning? Had hij zijn rugnummer niet opgespeld? Waarschijnlijk is hij gewoon het slachtoffer van een renner die opgaf of niet eens deelnam, een renner die in de klassieke chaos bij het opmaken van de uitslag de jury ervan overtuigde dat hij als 10de over de streep kwam, een renner die vervolgens het prijzengeld van Jelle Van Aelst opstreek en er zijn supporters mee trakteerde in Café De Witte Lelie.
Reacties
Een reactie posten