Namen

Proloog     Wat zonder meer als twijfelachtig kan worden beschouwd, is het dragen van een tenue van een profploeg zonder dat je ervoor betaald wordt. Toch zijn er al velen onder deze verleiding bezweken. Zelden zagen we echter iemand die zo ver ging in de toewijding voor het dragen van de uitrusting van een prof als de Alejandro Valverde uit dit ritverslag. Trui, broek, windstopper, helm, kleuren van de fiets, .... Ook Frank Vandenbroucke (VDB) blijkt nog steeds te inspireren.

Verhaal     Na vier edities mogen we zonder meer stellen dat de rit naar Namen ondanks haar lengte van 210 kilometer, uitnodigt om snel te rijden. De glooiingen van en naar het Brabants plateau boezemen onvoldoende angst in om zomaar voor het binnenblad te kiezen. Op het moment dat de verzuring optreedt, ben je er immers bijna boven. Deze ingesteldheid heeft tot gevolg dat de rit wel eens in een uitputtingsslag ontaardt. Wanneer het er 's ochtends niet naar uitziet dat het later op de dag bloedheet zal worden, is de kans op een slijtageslag nog waarschijnlijker. Op zondag 27 juli 2014 is dit het geval. 

Ten dele vindt de nakende slijtageslag ook zijn oorsprong in de amateurkoers die de week voordien door het stamcafé van onze ploeg werd georganiseerd. Na een nachtje Tomorrowland doet onze kopman slechts een hazenslaapje in de ochtend voor de Grote Prijs Café De Witte Lelie. VDB (Veruit De Beste) deed hem dat voor in de Ronde van Spanje van 1999. Met nog 60 km te gaan, de liefde in het hart, de beat van bassdrums tussen de oren en festivalgeur onder de neusvleugels, wil onze kopman een groots nummer opvoeren. Met één langgerekte tempoversnelling rijdt hij het peloton volledig uit verband. Bij de doortocht aan het café dat de naam van de koers draagt, passeert hij met afgetekende voorsprong. De toeschouwers worden lyrisch wanneer ze de vroege aanvaller aan de finish zien voorbijkomen. "Wat kan die man rijden, veruit de beste," klinkt het aan de pop-up-toog in de voortuin van de Okay van Duffel. Helaas gaat het nummer niet door. Davy wordt even later gegrepen en komt daarna niet meer in het stuk voor. "Ach, in de rit naar Namen komt er een nieuwe kans," blikt hij reeds vooruit. De trainingsrit zal dus worden aangepakt alsof het een wedstrijd betreft.

Ook al zijn de Brabantse heuvels niet de lastigste van het land, toch is er sprake van een zekere citadelvrees onder de ploegmaats. Verhalen over jongens die op 80 km van de meet uitgeput en huilend hun vrouw bellen of over jongens die uitgehongerd om de laatste hamburgers van een lokaal wijkfeest smeken, helpen niet echt om die vrees weg te werken. Het zijn mannen met grinta en mannen met ervaring die aan de start verschijnen. Zo laat het Bryon Cycling Team zich vertegenwoordigen door de Belgische kampioen van de ingenieurs en architecten, Ronny Van Reeth. Hij bereidt zich voor op de Otztaler Radmarathon en barst van de strijdlust. De Ciclisti di Charme laten zich vertegenwoordigen door Wouter Van Gaens en Alejandro Valverde, een onverzettelijke pédalleur de charme die de bijnaam 'El Imbatido' draagt, in het Nederlands 'De Onverslagene'. Voor Giro Del Mondo verschijnen Davy, Kurt, Dries, Bert, Gunther, Chris Magel en Helmut aan de start.

Alejandro Valverde rijdt op souplesse en laat zich niet leiden door het tempo waarmee Davy de fitheid wil ondermijnen van de andere kandidaten om de tussensprint naar de top van de Citade te winnen.. Het valt op hoe goed Alejandro de weg naar deze Citadel kent in een stad waar je als Spanjaard toch maar sporadisch komt. Bij het opdraaien van de Route Merveilleuse legt Davy er meteen de pees op. Bij de eerste haarspeldbocht zijn er al een paar gelosten.. Na de tweede haarspeldbocht volgen er nog maar 2 renners. Toch wordt Davy overvallen door een voor menig toprenner herkenbaar gevoel: "Die vervloekte Alejandro Valverde zit nog in mijn wiel!" Davy blijft volharden en ontdoet zich uiteindelijk van Movistarkopman, maar de zelfverzekerde tred is weg. Zijn fiets begint een beetje te dansen over de kasseien. Wouter put daar moed uit, klampt aan en komt in het zicht van de streep uit het wiel om de prestigieuze sprint naar zijn hand te zetten. Wouters commentaar achteraf: "Ik heb ter voorbereiding tal van dvd's bekeken met sprintoverwinningen van Alejandro Valverde."

Na afloop van Duffel-Namen-Duffel is de fysieke paraatheid van Davy het gespreksonderwerp. "Een uitzonderlijk talent," zegt Bert, waarna hij zijn derde Ice Tea bestelt en een suikerwafel. De gewoonte wil dat de pot van het team slechts wordt gebruikt om drank te bestellen, niet om zich van suikerwafels te bedienen. "Wat is er aan de hand, Bert?" vragen de teamgenoten. "Ik moet nog thuisgeraken, jongens. Het vat is leeg. Ik voel me zo slap als een vod." Davy heeft ondertussen een douche genomen en vult de reserves aan in het gezelschap van zijn geliefde. Alejandro Valverde heeft zijn verkleedkleren ook al uitgetrokken en wordt weer gewoon Herman. De prachtige outfit van Movistar als placebo. Volgend jaar start Davy alvast in een Cofidistrui uit het jaar 1999 in de Grote Prijs De Witte Lelie. De trui van 'Veruit De Beste'.