Over spieren en de Adelaar van Toledo

Proloog     Dit stukje is geschreven naar aanleiding van een trainingsrit naar Averbode. We snijden het thema van de bijnamen voor wielrenners aan. Dat gaat van epithetons die de plaats innemen van de eigennaam van de renner over vergelijkingen met bekende profrenners tot codenamen, die verwijzen naar duistere praktijken uit een schimmig verleden. Ook de wielertoerist die op tijd thuis moet zijn van zijn vrouw is weer van de partij. 

Verhaal     Zondag 17 juni 2012, 8 uur. Op de verschillende toegangswegen tot de Trommelhoeve krioelt het van renners in zwart-groene of zwart-roze outfit, de respectievelijke teamkleuren van het Bryon Cycling Team uit Vremde en Wielerteam Giro Del Mondo uit Duffel. Beide teams hebben afgesproken om gezamenlijk een training af te werken naar Averbode. De trainingsrit krijgt de naam Corsa 3 Provinciën, vermits in Averbode de provincies Antwerpen, Vlaams-Brabant en Limburg een gemeenschappelijk grenspunt hebben. Aan de verzamelplaats in de Vinkenstraat bij een spoorwegovergang ergens halverwege tussen Duffel en Vremde, versperren de op het startschot wachtende renners de weg voor ochtendlijke jogsters. Door de grote opkomst is er plaatsgebrek voor de wachtende renners. Dan roept er iemand van het Bryon Cycling Team: “De spier is aangekomen. We kunnen vertrekken!” De groep trekt zich op gang. Aan het frituur 'De Drie Molekens' in Lier komt de plaatselijke Cavendish vertellen dat we nog even moeten wachten aan de pizzeria net voorbij het stadion van Lyra. Reden: de spier is er nog niet en hij kent in Lier enkel de weg naar die pizzeria. Gilberto van Wielerteam Giro Del Mondo reageert verbolgen: “Hallucineer jij nu, Cav? We zijn zopas vertrokken omdat de spier zijn intrede deed in de Vinkenstraat. Hij is er wel degelijk bij.”  Cav verduidelijkt: “Jij bedoelt de spier van Lier, maar wij wachten nog op die van Borsbeek.”  Gilberto weer: “Je werkt op mijn lachspieren, Cav. Maar goed, we zullen wachten.” Even later vervoegt de tweede spier de troepen en kan de rit dan echt beginnen.

In wezen is Gilberto een klimmer. Nu wil het toeval toch wel dat in de over vlakke wegen verreden Corsa 3 Provinciën jaarlijks een eerbetoon wordt gebracht aan een andere klimmer, Federico Bahamontes oftewel de adelaar uit Toledo. Federico reed in de Tour van 1954 heel alleen naar de kruin van de Galibier, kwam daar als eerste toe, trok de remmen dicht, en verorberde een ijsje wachtend op het peloton. Het eerbetoon dat door de deelnemers van de Corsa 3 Provinciën wordt gebracht, bestaat erin om op het 3 provinciënpunt de remmen dicht te knijpen en er een ijsje te verorberen in de Lekdreef.  Dit gebeurt tot grote ergernis van Gilberto , die er zijn gsm grijpt en zijn vrouw belt met de woorden:”Ik zal niet op tijd thuis geraken, lieve schat. Die mannen staan hier op hun dooie gemak aan een paar bollen bananenijs te likken omdat die idioot van een Bahamontes dat ook deed op de Galibier. Wat een belachelijk idolaat kopieergedrag.” De organisaor van het hele gebeuren roept Gilberto nu tot de orde: “Weet je niet waarom de adelaar een ijsje at op de Galibier, Gilberto? Wel, adelaars klimmen graag maar hebben een heilige schrik om de cols af te dalen. Je herinnert je toch nog hoe de ladyboy uit Brakel de Glandon afdaalde met het angstzweet op de lippen?  Vervolgens vloog hij de Col de Madeleine op en veroordeelde hij ons tot volgen in de grupetto.  Zo was het ook met Federico. Vermits hij in de Tour van 1954 enkel voor het bergklassement streed, wachtte hij rustig op het peloton zodat hij in het spoor van een ander kon afdalen.” Gilberto zou vervolgens nooit meer zijn vrouw bellen tijdens een rit.