Floyd moet op tijd thuis zijn

Proloog     Dit stukje is geschreven na onze deelname aan de Scheldeprijs voor wielertoeristen in 2013. Plots drijft een ploegmaat de snelheid op omdat er ergens een vrouw op hem wacht....

Verhaal     De Scheldeprijs is een trainingsrit die jaarlijks op ons programma staat in de maand april. We vertrekken dan in Duffel, rijden naar de start in Schoten, nemen er deel aan de lange versie van de toertocht en keren tenslotte per fiets weer terug naar Duffel. Het is een traditionele lange duurtraining waarmee we onze conditie aanscherpen met het oog op deelname aan wegwedstrijden en gran fondo's. Damiano, Gilberto en Jevgeni zijn dit jaar van de partij. Bij de start van de Scheldeprijs krijgen ze het gezelschap van een tot in de puntjes georganiseerde Floyd. “De vrouw van mijne maat gaat koken voor mij tegen dat ik hier aankom,” meldt hij al dan niet cryptisch. Floyd is elk jaar onze kopman in de Grote Prijs Vic Van Schil, een wedstrijd te Nijlen die voor zijn voordeur passeert. We rijden ons dan het snot voor de ogen opdat Floyd de ruiker overwinningsbloemen aan zijn vrouw kan geven. Bij de start blijkt dat Floyd ook voor deze rit een gans legioen helpers heeft opgetrommeld. Zij hebben de taak om hem uit de wind te zetten vanaf de Turnhoutsebaan.  Alleen …  er valt niemand uit de wind te zetten. De wind blaast in de rug.  

“We gaan dat vandaag wetenschappelijk verantwoord aanpakken,” vertelt Gilberto tijdens de opwarming ergens halverwege tussen Boechout en Wommelgem. "Mijn doel ligt in augustus in de rit over de Mortirolo en het is dus niet de bedoeling dat we hier vandaag al snel gaan rijden," voegt hij er ter verduidelijking aan toe. Aansluitend volgt een opsomming van hartslagzones en trapfrequenties die tijdens de rit aan de orde zullen zijn. Na enkele kilometers op het parcours van de Scheldeprijs, op de Turnhoutsebaan jawel, botst Gilberto's theorie al meteen met de praktijk. Floyds helpers rijden zo langzaam dat ze niet eens de ondergrens halen van het tempo dat Gilberto in gedachten had. Toch twijfelt Gilberto om zelf de kop te nemen: "Het is nog 170 km". Floyd valt gemakkelijker te overhalen om zijn luitenanten te bedanken voor bewezen diensten. Na 8 km Scheldeprijs zetten Floyd en Jevgeni zich op kop van een peloton van een veertigtal wielertoeristen. Ze drijven de snelheid op tot het intensieve duurniveau: 35 tot 38 km per uur. Vanaf Brasschaat melden zich ook andere kandidaten om op kop te rijden en laten de mannen van Giro Del Mondo zich uitzakken. Zo gaat het er een dertigtal kilometer onder het goedkeurend oog van Gilberto 'wetenschappelijk verantwoord' aan toe. In Turnhout flirt de snelheidsmeter echter plots met 50 km per uur. “Wat is hier aan de hand, Gilberto?” vraagt Damiano enigszins ontsteld. “De Floyd rijdt op kop,”  merkt Gilberto op.  Wanneer deze laatste Floyd ook tot de orde roept, vloekt deze iets als: “Verdorie, de vrouw van mijne maat, mijn vrouw, eten.” Hij rijdt zo snel omdat hij bang is om te laat te komen bij de vrouw van zijne maat. Na welgeteld 42 km bestaat het bij aanvang ruime peloton nog uit nog slechts 8 man, waarvan er zich 4  keurig in het wiel van de renners van Giro Del Mondo zetten: “Doen jullie maar de kop. Jullie zijn toch veel sterker dan wij.” “Dat hebben we aan de Floyd te danken,” sakkert Gilberto.

Niet veel verder besluit Floyd om het parcours van de verkorte versie van de Scheldeprijs te volgen om alsnog op tijd op de plaats van afspraak te zijn. De anderen wachten op het achtergebleven peloton en zetten vervolgens hun weg verder in de klassieker met het biljartvlakke parcours. Aan de finish wordt er een spaghettifestijn gehouden. Om te eten moest Floyd dus geenszins de vrouw van zijne maat opzoeken, tenzij deze laatste het spaghettikraam mee bevolkte uiteraard.