Toeschouwers met een rugnummer
Proloog Dit stukje is geschreven als verslag van de Grote Prijs Café De Vier Wegen in Sint-Katelijne-Waver. Er stond die dag nogal veel wind. De wedstrijd vond plaats in juli 2009, net na de Ronde van Frankrijk waarin Lance Armstrong bewust voorsprong nam in het klassement op zijn kopman Alberto Contador door deze laatste aan te vallen in een waaierrit. Uiteindelijk bleek Contador toch een maat te groot voor Armstrong in die bewuste Tour.
Verhaal Sint- Katelijne -Waver, woensdag 29 juli 2009. Te midden van soigneurs, Waverse koersliefhebbers en rennersvrouwen op hoge hakken staan er opvallend veel fans met een racefiets op het kruispunt van de Vier Wegen. Primuske, Quickstep, De Rappe uit Jut, Den Duvel, Windcapie, Birillo, de Cavendish uit Lier en nog een paar anderen. Met zijn allen kijken ze naar de koers, rugnummer nochtans opgespeld. Normaal gezien verwacht je hen op zijn minst in de buik van het peloton bij een wedstrijd als deze, maar vandaag niet dus! Achtergelaten door dat peloton zelfs, net zoals Cadel Evans, Alberto Contador, Carlos Sastre en Denis Mensjov op weg naar La Grand-Motte in de derde etappe van de Ronde van Frankrijk. Deze laatsten werden achtergelaten door Team Columbia en de zijwind. Lance Armstrong daarentegen was wel mee in die rit. De vraag dringt zich op: wie waren het Team Columbia en de Lance Armstrong van deze Grote Prijs Café De Vier Wegen en welke rol speelde de zijwind ?
Om het aspect 'zijwind' de te verklaren gaan we even terug in de tijd. In 1987, een week voor de Ronde van Frankrijk, beleeft Sint-Katelijne-Waver een memorabele wielerhoogdag met het Belgisch Kampioenschap voor beroepsrenners. Het parcours gaat van de Zavelenberg naar de Stationsberg en de finish ligt ergens aan discotheek Rio. Zowel voor als na de Zavelenberg wordt het peloton op een lint getrokken door renners die de koers hard willen maken. Er ontstaan voortdurend breuken in het peloton. De topsprinters uit die tijd, zoals Eric Vanderaerden en Eddy Planckaert, slagen er niet in om zich vooraan te handhaven in de nervositeit en de wirwar van bochten. Bij de laatste passage aan de haarspeldbocht van de Stationsberg maakt de intelligente veteraan Ferdi Van Den Haute gebruik van een lichte aarzeling in het peloton om te ontsnappen. In zijn legendarische zwoegende stijl stevent hij alleen op de finish af. Hij wordt niet meer bijgehaald. Of hoe een paar opeenvolgende bochten en een spoorwegbrug soms gemakkelijker voor afscheiding zorgen dan een Ardense helling. In de Grote Prijs Café De Vier Wegen zitten dit jaar 11 haakse bochten op een omloop van 5,5 km. Zijwind is er amper.
Team Columbia dan. De fatale tempoversnelling wordt in de Grote Prijs Café De Vier Wegen al in de eerste ronde geplaatst. In het begin van de wedstrijd rijdt de neutrale wagen tegen 35 km per uur voor het peloton uit. De meeste renners veronderstellen op dat moment dat de eerste ronde bij wijze van parcoursverkenning achter de wagen gebeurt. Dat gebeurt wel vaker in wielerwedstrijden. In de bochtenzone aan de Elzestraat versnelt die neutrale wagen plots, met in zijn zog onze ploegmaat Racing Stripes en nog een aantal renners. Er heerst twijfel. “Begint de koers nu of pas aan de eerste doortocht aan de finish?”, denkt men in het peloton. Aan het commentaar van de speaker te horen is de koers al volop bezig bij de eerste doortocht. Het peloton moet meteen een kleine 20 seconden goedmaken. Racing Stripes, tussen de winkelhaakbochten naar voor geschoven, anticipeerde dus gepast op de versnelling van de wagen. Het gevolg daarvan is dat de bezemwagen reeds na de eerste ronde een lading geloste renners van de weg veegt. Lance Armstrong zou maar al te graag gehad hebben dat de bezemwagen op weg naar La Grande-Motte ook zo driest tekeer ging. Dan eindigde de Tour voor Alberto Contador ergens in de Camargue op 20 km van La Grande-Motte. Dan kon Alberto daar een glaasje rosé drinken met Denis Mensjov, terwijl het geel in Parijs voor Lance Armstrong was.
Tenslotte hebben we het nog over de Lance Armstrong van de Grote Prijs Café De Vier Wegen. Dat is zonder twijfel Racing Stripes. “Even opzij, Birillo!”, vraagt hij bij de eerste passage van het bochtenrijk van de Elzenstraat. Uit zijn lichaamstaal en intonatie valt af te leiden dat hij het neutrale verloop van de eerste ronde niet vertrouwt. Zonder verpinken maakt Birillo de baan vrij voor zijn meer getalenteerde teamgenoot. Net zoals Lance Armstronng in de derde touretappe, schuift Racing Stripes nog gauw naar voren voor het geweld losbarst. Vervolgens haalt hij zijn voordeel uit het koersverloop. Samen met enkele andere hardrijders die op het juiste moment vooraan zaten, blijft hij het tempo enkele ronden lang hoog houden.
Birillo bekijkt het allemaal van op de tweede linie. In de vierde ronde kijkt hij even om en stelt hij met verbazing de ravage vast. De tweede linie blijkt plots de achterste. De helft van het deelnemersveld is na 20 km koers geëlimineerd. Net voor het opdraaien van de Liersesteenweg haken de twee renners voor Birillo af. Met zo'n 10 meter achterstand op het peloton draait hij de Liersesteenweg op. Hij zet aan om met rugwind weer naar het peloton te sprinten, maar ziet dat peloton nog verder wegglijden. Tja,de koprijders van het peloton zijn al op volle snelheid en 2Birillo is nog aan het optrekken. Zolang je aansluiting hebt met het peloton, profiteer je nog van het zog van de voorgangers. Maar met 10 meter achterstand wordt het heel moeilijk tegen koprijders die om een premie spurten. Na een kort recuperatiemoment overtuigt Birillo de Cavendish uit Lier om samen nog een poging te doen het peloton bij te halen. Ze rijden sneller dan 50 km per uur, maar het lukt hen niet meer om lang genoeg deze snelheid te kunnen aanhouden. De verzuring eist haar tol. De inhaalpoging strandt aan de voet van de Stationsberg, waar Fredi Van Den Haute in 1987 zijn winnende aanval plaatste. Birillo en de Cavendish uit Lier hebben de twijfelachtige eer de laatste gelosten te zijn. Vooraan zitten een aantal renners wiens spieren minder snel verzuren, zoals Tonkof, Lyot, Maurizio en Racing Stripes. Er zitten ook nog een paar renners wiens spieren even snel verzuren als die van de eerder vermelde toeschouwers met rugnummer. Zij verdienen respect omdat ze de debatten niet vanop de twee rij aanschouwden. Ze reden vooraan, waar de kans minder groot is om eruit te worden geknikkerd.
Na de vierde ronde zakt de gemiddelde snelheid wat, maar de ruim veertig overgebleven renners maken er nog een attractieve wedstrijd van. Het peloton splitst nog in twee, waarbij het tweede deel niet meer uit koers wordt genomen, en Racing Stripes onderneemt nog verschillende ontsnappingspogingen. Tevergeefs. In een spannende eindsprint trekt Lyot aan het langste eind. Een overwinning om in te kaderen. Racing Stripes wordt 3de, Tonkof 12de en Maurizio 24ste.
Bij het vallen van de avond vraagt Den Duvel in een empathische bui aan een rennersvrouw op hoge hakken of haar schoeisel niet pijnlijk is voor de voeten. “Op hoge hakken heb ik een beter zicht op de wedstrijd, “ antwoordt ze. Wielerpassie in het Waverland.
Verhaal Sint- Katelijne -Waver, woensdag 29 juli 2009. Te midden van soigneurs, Waverse koersliefhebbers en rennersvrouwen op hoge hakken staan er opvallend veel fans met een racefiets op het kruispunt van de Vier Wegen. Primuske, Quickstep, De Rappe uit Jut, Den Duvel, Windcapie, Birillo, de Cavendish uit Lier en nog een paar anderen. Met zijn allen kijken ze naar de koers, rugnummer nochtans opgespeld. Normaal gezien verwacht je hen op zijn minst in de buik van het peloton bij een wedstrijd als deze, maar vandaag niet dus! Achtergelaten door dat peloton zelfs, net zoals Cadel Evans, Alberto Contador, Carlos Sastre en Denis Mensjov op weg naar La Grand-Motte in de derde etappe van de Ronde van Frankrijk. Deze laatsten werden achtergelaten door Team Columbia en de zijwind. Lance Armstrong daarentegen was wel mee in die rit. De vraag dringt zich op: wie waren het Team Columbia en de Lance Armstrong van deze Grote Prijs Café De Vier Wegen en welke rol speelde de zijwind ?
Om het aspect 'zijwind' de te verklaren gaan we even terug in de tijd. In 1987, een week voor de Ronde van Frankrijk, beleeft Sint-Katelijne-Waver een memorabele wielerhoogdag met het Belgisch Kampioenschap voor beroepsrenners. Het parcours gaat van de Zavelenberg naar de Stationsberg en de finish ligt ergens aan discotheek Rio. Zowel voor als na de Zavelenberg wordt het peloton op een lint getrokken door renners die de koers hard willen maken. Er ontstaan voortdurend breuken in het peloton. De topsprinters uit die tijd, zoals Eric Vanderaerden en Eddy Planckaert, slagen er niet in om zich vooraan te handhaven in de nervositeit en de wirwar van bochten. Bij de laatste passage aan de haarspeldbocht van de Stationsberg maakt de intelligente veteraan Ferdi Van Den Haute gebruik van een lichte aarzeling in het peloton om te ontsnappen. In zijn legendarische zwoegende stijl stevent hij alleen op de finish af. Hij wordt niet meer bijgehaald. Of hoe een paar opeenvolgende bochten en een spoorwegbrug soms gemakkelijker voor afscheiding zorgen dan een Ardense helling. In de Grote Prijs Café De Vier Wegen zitten dit jaar 11 haakse bochten op een omloop van 5,5 km. Zijwind is er amper.
Team Columbia dan. De fatale tempoversnelling wordt in de Grote Prijs Café De Vier Wegen al in de eerste ronde geplaatst. In het begin van de wedstrijd rijdt de neutrale wagen tegen 35 km per uur voor het peloton uit. De meeste renners veronderstellen op dat moment dat de eerste ronde bij wijze van parcoursverkenning achter de wagen gebeurt. Dat gebeurt wel vaker in wielerwedstrijden. In de bochtenzone aan de Elzestraat versnelt die neutrale wagen plots, met in zijn zog onze ploegmaat Racing Stripes en nog een aantal renners. Er heerst twijfel. “Begint de koers nu of pas aan de eerste doortocht aan de finish?”, denkt men in het peloton. Aan het commentaar van de speaker te horen is de koers al volop bezig bij de eerste doortocht. Het peloton moet meteen een kleine 20 seconden goedmaken. Racing Stripes, tussen de winkelhaakbochten naar voor geschoven, anticipeerde dus gepast op de versnelling van de wagen. Het gevolg daarvan is dat de bezemwagen reeds na de eerste ronde een lading geloste renners van de weg veegt. Lance Armstrong zou maar al te graag gehad hebben dat de bezemwagen op weg naar La Grande-Motte ook zo driest tekeer ging. Dan eindigde de Tour voor Alberto Contador ergens in de Camargue op 20 km van La Grande-Motte. Dan kon Alberto daar een glaasje rosé drinken met Denis Mensjov, terwijl het geel in Parijs voor Lance Armstrong was.
Tenslotte hebben we het nog over de Lance Armstrong van de Grote Prijs Café De Vier Wegen. Dat is zonder twijfel Racing Stripes. “Even opzij, Birillo!”, vraagt hij bij de eerste passage van het bochtenrijk van de Elzenstraat. Uit zijn lichaamstaal en intonatie valt af te leiden dat hij het neutrale verloop van de eerste ronde niet vertrouwt. Zonder verpinken maakt Birillo de baan vrij voor zijn meer getalenteerde teamgenoot. Net zoals Lance Armstronng in de derde touretappe, schuift Racing Stripes nog gauw naar voren voor het geweld losbarst. Vervolgens haalt hij zijn voordeel uit het koersverloop. Samen met enkele andere hardrijders die op het juiste moment vooraan zaten, blijft hij het tempo enkele ronden lang hoog houden.
Birillo bekijkt het allemaal van op de tweede linie. In de vierde ronde kijkt hij even om en stelt hij met verbazing de ravage vast. De tweede linie blijkt plots de achterste. De helft van het deelnemersveld is na 20 km koers geëlimineerd. Net voor het opdraaien van de Liersesteenweg haken de twee renners voor Birillo af. Met zo'n 10 meter achterstand op het peloton draait hij de Liersesteenweg op. Hij zet aan om met rugwind weer naar het peloton te sprinten, maar ziet dat peloton nog verder wegglijden. Tja,de koprijders van het peloton zijn al op volle snelheid en 2Birillo is nog aan het optrekken. Zolang je aansluiting hebt met het peloton, profiteer je nog van het zog van de voorgangers. Maar met 10 meter achterstand wordt het heel moeilijk tegen koprijders die om een premie spurten. Na een kort recuperatiemoment overtuigt Birillo de Cavendish uit Lier om samen nog een poging te doen het peloton bij te halen. Ze rijden sneller dan 50 km per uur, maar het lukt hen niet meer om lang genoeg deze snelheid te kunnen aanhouden. De verzuring eist haar tol. De inhaalpoging strandt aan de voet van de Stationsberg, waar Fredi Van Den Haute in 1987 zijn winnende aanval plaatste. Birillo en de Cavendish uit Lier hebben de twijfelachtige eer de laatste gelosten te zijn. Vooraan zitten een aantal renners wiens spieren minder snel verzuren, zoals Tonkof, Lyot, Maurizio en Racing Stripes. Er zitten ook nog een paar renners wiens spieren even snel verzuren als die van de eerder vermelde toeschouwers met rugnummer. Zij verdienen respect omdat ze de debatten niet vanop de twee rij aanschouwden. Ze reden vooraan, waar de kans minder groot is om eruit te worden geknikkerd.
Na de vierde ronde zakt de gemiddelde snelheid wat, maar de ruim veertig overgebleven renners maken er nog een attractieve wedstrijd van. Het peloton splitst nog in twee, waarbij het tweede deel niet meer uit koers wordt genomen, en Racing Stripes onderneemt nog verschillende ontsnappingspogingen. Tevergeefs. In een spannende eindsprint trekt Lyot aan het langste eind. Een overwinning om in te kaderen. Racing Stripes wordt 3de, Tonkof 12de en Maurizio 24ste.
Bij het vallen van de avond vraagt Den Duvel in een empathische bui aan een rennersvrouw op hoge hakken of haar schoeisel niet pijnlijk is voor de voeten. “Op hoge hakken heb ik een beter zicht op de wedstrijd, “ antwoordt ze. Wielerpassie in het Waverland.
Reacties
Een reactie posten