De brunette van het muurtje
Proloog De essentie van de koers is de meet. Toch
gebeurt het dat een nevenaspect bij het wedstrijdgebeuren zoveel aandacht naar
zich toetrekt dat de meet van ondergeschikt belang lijkt. Het nevenaspect in dit verhaal betreft een jonge vrouw. We beginnen alvast met
een stukje wielergeschiedenis waarin een gelijkaardig nevenaspect dramatische
gevolgen had voor een groot kampioen.
Verhaal De Belg Fred De Bruyne was een begenadigd wielrenner in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Hij won onder meer zes Tourritten, Parijs-Roubaix, Milaan-Sanremo en tot driemaal toe Luik-Bastenaken-Luik. Toen hij in de zomer van 1960 deelnam aan een baanwedstrijd in Bordeaux, brak hij bij een valpartij zijn sleutelbeen. Hij wilde zich in België laten behandelen voor deze breuk en zijn medeprof en landgenoot Willy Vannitsen bood hem een lift aan naar huis. Wanneer ze door Bois de Boulogne reden, in de buurt van Parijs, werden Vannitsen en een andere bestuurder plots afgeleid toen ze de Franse actrice Brigitte Bardot er zagen wandelen over de straat. Het kwam tot een frontale botsing, waarbij Fred De Bruynes knieschijf werd verbrijzeld. De Bruyne werd nooit meer de renner van weleer en stopte in 1961 met wielrennen.
Op een hete dag in de nazomer van 2010 wordt in Geel-Bel de Grote Prijs Kleine Volmolen betwist, een wedstrijd uit het destijds populaire circuit van de toeristenkoersen. Birillo, die in 2008 zevende werd in de gelijknamige wedstrijd, staat er aan de start in het gezelschap van zijn ploegmaats Uforie en Nevelsteen. De Fransman Uforie kreeg van zijn ouders bij geboorte de voornaam Emmanuel. Bij samentrekking van de eerste letter van zijn voornaam met zijn achternaam krijgen we dus euforie, de geestestoestand die een renner tracht te bereiken na het overschrijden van de meet. Uforie lijkt dus in de wieg gelegd om te koersen en krijgt in elke koers een vrije rol om op zoek te gaan naar eer en glorie. Slechts wanneer Birillo in de laatste ronde nog kans maakt om een wedstrijd te winnen in de sprint, schikt Uforie zich in de dienende rol van sprintlocomotief. Nevelsteen is een beginnend renner en krijgt daarom de dienende rol van waterdrager toebedeeld. Vermits het warmer is dan 30°C houdt dat tijdens deze wedstrijd in dat hij een koeltas gevuld met waterijsjes op zijn rug draagt, waarvan hij de inhoud aan Uforie en Birillo geeft wanneer zij erom verzoeken.
Bij de inschrijving van de wedstrijd blijkt dat elders in de Kempen een toeristenkoers is afgelast bij gebrek aan seingevers. Zowat alle deelnemers van die wedstrijd zijn dus ook naar Geel-Bel afgezakt, waardoor het startblad zowaar te klein is om de 120 deelnemers van de Grote Prijs Kleine Volmolen te kunnen registreren. De organisatoren worden bovendien door stress overmand omdat ze vrezen dat hun parcours niet veilig genoeg is voor zo’n onverwachts groot peloton. Onmiddellijk na de start van de wedstrijd moeten de renners immers een baan indraaien die een paar honderd meter verder versmalt. Men kan daar niet inhalen en het valt dus te verwachten dat er ter hoogte van de finish bij elke doortocht een soort bokswedstrijd zal plaatsvinden in het peloton, met als inzet het als eerste opdraaien van de baan met wegversmalling. Zo gebeurt het ook. In de derde ronde krijgt deze korte bokswedstrijd helaas een vervolg net na de wegversmalling. Er ontstaat een massale valpartij. Birillo en Uforie ontwijken de gevallen renners en kunnen na een langgerekte inspanning opnieuw vooraan aansluiten. Nevelsteen behoort tot de slachtoffers van de valpartij. Desondanks prijst hij zich gelukkig, vermits hij de enige gevallene is die ijs bij heeft om op zijn kneuzingen te leggen.
Door de valpartij is het peloton plots uitgedund tot veertig renners. De andere tachtig zijn ofwel gevallen of hebben halverwege de wedstrijd al zo’n grote achterstand dat ze uit koers worden genomen. Terwijl de spoedafdeling van het Geelse Sint-Dimpnaziekenhuis met een acuut tekort aan bedden kampt om de gevallen renners te verzorgen, bevinden er zich dus steeds meer supporters met een rugnummer tussen de toeschouwers. Eén van de toeschouwers trekt ondertussen de aandacht van de renners in koers naar zich toe. Het is een jonge vrouw die zijdelings met opgetrokken zongebruinde benen op een muurtje zit ergens halverwege de omloop. De sensualiteit die ze uitstraalt werkt als een magneet op de ogen van de renners. Godzijdank is het wegdek mooi egaal ter hoogte van het muurtje, vinden er geen valpartijen plaats en moet dus geen enkele renner delen in het lot van Fred De Bruyne na zijn passage in Bois de Boulogne. Het is niet geheel duidelijk of het door een collectieve opstoot van testosteron is, dan wel door het verlangen om het meisje zo snel mogelijk weer te kunnen zien, dat het peloton ronde na ronde de snelheid verhoogt. Bij elke passage aan het muurtje dwalen de rennersblikken vervolgens via haar enkels, kuiten, knieën, dijbenen en een frivool met kant afgezoomde zomerjurkje af tot diep in het decolleté van het sensuele meisje met gebronsde huid en door de zon gebleekte bruine krullen. De meet heeft plaatsgemaakt voor een muurtje. Het muurtje is in deze wedstrijd de werkelijke meet.
Bij de passage in de laatste ronde is de brunette van het muurtje verdwenen. Zich niet bewust van het feit dat ze door haar sensuele looks de meet eigenhandig heeft verlegd, leeft ze in de waan dat de meet nog steeds aan Brasserie De Kleine Volmolen ligt. Ze is op haar Vespa het peloton gevolgd en wil de finish van de wedstrijd er in levende lijve zien. Wie de wedstrijd won, weten wij na zovele jaren helaas niet meer. Het zou wel eens goed kunnen dat we het nooit geweten hebben, dat de podiumceremonie volledig aan onze aandacht ontsnapte en dat het telefoonnummer van de brunette van het muurtje het enige was wat ons toen bezighield. We gaan ervan uit dat Pepijn Verbruggen de winnaar was. Of laat ons aannemen dat Pepijn Verbruggen de wedstrijd ongetwijfeld had gewonnen als hij er aan de start was gekomen en geen pech had onderweg. Zonder pech won hij in die tijd immers zowat alle toeristenkoersen, net zoals vijfvoudig Tourwinnaar Bernard Hinault op een bepaald moment in staat was om zowat alle koersen te winnen waaraan hij deelnam. Ach, laat ons vooral het hoofd niet breken over wie nu eigenlijk de winnaar was van deze wedstrijd. We roepen bij deze de brunette van het muurtje alsnog uit tot de winnares van de Grote Prijs Kleine Volmolen van het jaar 2010. Wanneer ze dit verhaal toevallig leest, mag ze zich kenbaar maken en bezorgen wij haar de overwinningsruiker a posteriori per taxipost.
Verhaal De Belg Fred De Bruyne was een begenadigd wielrenner in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Hij won onder meer zes Tourritten, Parijs-Roubaix, Milaan-Sanremo en tot driemaal toe Luik-Bastenaken-Luik. Toen hij in de zomer van 1960 deelnam aan een baanwedstrijd in Bordeaux, brak hij bij een valpartij zijn sleutelbeen. Hij wilde zich in België laten behandelen voor deze breuk en zijn medeprof en landgenoot Willy Vannitsen bood hem een lift aan naar huis. Wanneer ze door Bois de Boulogne reden, in de buurt van Parijs, werden Vannitsen en een andere bestuurder plots afgeleid toen ze de Franse actrice Brigitte Bardot er zagen wandelen over de straat. Het kwam tot een frontale botsing, waarbij Fred De Bruynes knieschijf werd verbrijzeld. De Bruyne werd nooit meer de renner van weleer en stopte in 1961 met wielrennen.
Op een hete dag in de nazomer van 2010 wordt in Geel-Bel de Grote Prijs Kleine Volmolen betwist, een wedstrijd uit het destijds populaire circuit van de toeristenkoersen. Birillo, die in 2008 zevende werd in de gelijknamige wedstrijd, staat er aan de start in het gezelschap van zijn ploegmaats Uforie en Nevelsteen. De Fransman Uforie kreeg van zijn ouders bij geboorte de voornaam Emmanuel. Bij samentrekking van de eerste letter van zijn voornaam met zijn achternaam krijgen we dus euforie, de geestestoestand die een renner tracht te bereiken na het overschrijden van de meet. Uforie lijkt dus in de wieg gelegd om te koersen en krijgt in elke koers een vrije rol om op zoek te gaan naar eer en glorie. Slechts wanneer Birillo in de laatste ronde nog kans maakt om een wedstrijd te winnen in de sprint, schikt Uforie zich in de dienende rol van sprintlocomotief. Nevelsteen is een beginnend renner en krijgt daarom de dienende rol van waterdrager toebedeeld. Vermits het warmer is dan 30°C houdt dat tijdens deze wedstrijd in dat hij een koeltas gevuld met waterijsjes op zijn rug draagt, waarvan hij de inhoud aan Uforie en Birillo geeft wanneer zij erom verzoeken.
Bij de inschrijving van de wedstrijd blijkt dat elders in de Kempen een toeristenkoers is afgelast bij gebrek aan seingevers. Zowat alle deelnemers van die wedstrijd zijn dus ook naar Geel-Bel afgezakt, waardoor het startblad zowaar te klein is om de 120 deelnemers van de Grote Prijs Kleine Volmolen te kunnen registreren. De organisatoren worden bovendien door stress overmand omdat ze vrezen dat hun parcours niet veilig genoeg is voor zo’n onverwachts groot peloton. Onmiddellijk na de start van de wedstrijd moeten de renners immers een baan indraaien die een paar honderd meter verder versmalt. Men kan daar niet inhalen en het valt dus te verwachten dat er ter hoogte van de finish bij elke doortocht een soort bokswedstrijd zal plaatsvinden in het peloton, met als inzet het als eerste opdraaien van de baan met wegversmalling. Zo gebeurt het ook. In de derde ronde krijgt deze korte bokswedstrijd helaas een vervolg net na de wegversmalling. Er ontstaat een massale valpartij. Birillo en Uforie ontwijken de gevallen renners en kunnen na een langgerekte inspanning opnieuw vooraan aansluiten. Nevelsteen behoort tot de slachtoffers van de valpartij. Desondanks prijst hij zich gelukkig, vermits hij de enige gevallene is die ijs bij heeft om op zijn kneuzingen te leggen.
Door de valpartij is het peloton plots uitgedund tot veertig renners. De andere tachtig zijn ofwel gevallen of hebben halverwege de wedstrijd al zo’n grote achterstand dat ze uit koers worden genomen. Terwijl de spoedafdeling van het Geelse Sint-Dimpnaziekenhuis met een acuut tekort aan bedden kampt om de gevallen renners te verzorgen, bevinden er zich dus steeds meer supporters met een rugnummer tussen de toeschouwers. Eén van de toeschouwers trekt ondertussen de aandacht van de renners in koers naar zich toe. Het is een jonge vrouw die zijdelings met opgetrokken zongebruinde benen op een muurtje zit ergens halverwege de omloop. De sensualiteit die ze uitstraalt werkt als een magneet op de ogen van de renners. Godzijdank is het wegdek mooi egaal ter hoogte van het muurtje, vinden er geen valpartijen plaats en moet dus geen enkele renner delen in het lot van Fred De Bruyne na zijn passage in Bois de Boulogne. Het is niet geheel duidelijk of het door een collectieve opstoot van testosteron is, dan wel door het verlangen om het meisje zo snel mogelijk weer te kunnen zien, dat het peloton ronde na ronde de snelheid verhoogt. Bij elke passage aan het muurtje dwalen de rennersblikken vervolgens via haar enkels, kuiten, knieën, dijbenen en een frivool met kant afgezoomde zomerjurkje af tot diep in het decolleté van het sensuele meisje met gebronsde huid en door de zon gebleekte bruine krullen. De meet heeft plaatsgemaakt voor een muurtje. Het muurtje is in deze wedstrijd de werkelijke meet.
Bij de passage in de laatste ronde is de brunette van het muurtje verdwenen. Zich niet bewust van het feit dat ze door haar sensuele looks de meet eigenhandig heeft verlegd, leeft ze in de waan dat de meet nog steeds aan Brasserie De Kleine Volmolen ligt. Ze is op haar Vespa het peloton gevolgd en wil de finish van de wedstrijd er in levende lijve zien. Wie de wedstrijd won, weten wij na zovele jaren helaas niet meer. Het zou wel eens goed kunnen dat we het nooit geweten hebben, dat de podiumceremonie volledig aan onze aandacht ontsnapte en dat het telefoonnummer van de brunette van het muurtje het enige was wat ons toen bezighield. We gaan ervan uit dat Pepijn Verbruggen de winnaar was. Of laat ons aannemen dat Pepijn Verbruggen de wedstrijd ongetwijfeld had gewonnen als hij er aan de start was gekomen en geen pech had onderweg. Zonder pech won hij in die tijd immers zowat alle toeristenkoersen, net zoals vijfvoudig Tourwinnaar Bernard Hinault op een bepaald moment in staat was om zowat alle koersen te winnen waaraan hij deelnam. Ach, laat ons vooral het hoofd niet breken over wie nu eigenlijk de winnaar was van deze wedstrijd. We roepen bij deze de brunette van het muurtje alsnog uit tot de winnares van de Grote Prijs Kleine Volmolen van het jaar 2010. Wanneer ze dit verhaal toevallig leest, mag ze zich kenbaar maken en bezorgen wij haar de overwinningsruiker a posteriori per taxipost.
Reacties
Een reactie posten