Apocalyps op de Mortirolo

Proloog  In 2013 gingen we met het team op bergstage naar Bormio. We verbleven er in het hotel Funivia  van Mister Stelvio oftewel Daniele Schena. Zo'n bergstage werd indertijd grondig voorbereid. Bert schreef een stukje over hoe het er aan toe ging.

Verhaal Een stormachtige decemberavond in Lint. De regen geselt de ruiten, de wind giert om het huis en een losgerukt bushokje buitelt door de tuin. Dit ontgaat Birillo echter volledig. Zijn aandacht wordt volledig in beslag genomen door het tafereel op zijn keukentafel. Hier ontplooien zich de Italiaanse Alpen. Bergtoppen worden voorgesteld door dozen ontbijtgranen, bergpassen door blikken passata di pomodoro. Bestek geeft de hoofdwegen aan en tetrabrikken fungeren als bruggen over de Frodolforivier. Enkel het glas Aultmore Single Malt doet dienst als zichzelf.

Onderwerp van de studie is het parcours van de bergstage in 2013. Midden volgend jaar zal de ploeg zich ophouden op de bergpassen rond Bormio en conform de doelstellingen van het team dienen de ritten sportief, esthetisch en cultureel verantwoord te zijn. Vandaar deze didactische opstelling ten huize Birillo. De eerste certitude in het programma is de Stelvio, sinds de raid van Thomas De Gendt in de giro van dit jaar ook in Vlaanderen weer bekend en volgens Top Gear de mooiste weg ter wereld.Onontkoombaar in de regio is echter ook de Mortirolo. Vanuit Mazzo di Valtellina gaat deze pas naar een matige 1852 m. Maar de hoogte is wel het enige wat bescheiden is aan deze klim. Met een gemiddeld stijgingspercentage van 10,5% en een maximale hellingsgraad van 18% scoort deze klim hoog in alle rankings van beklimmingen. Een klim waarin stukken van 10% als een verlichting aanvoelen, volgens Luis Herrera de "Koninginneklim van Europa".

Ondanks het feit dat pas klim nog maar sinds de jaren '90 wordt aangedaan door de Giro, heeft deze al naam en faam gemaakt in de wielergeschiedenis, en dit vooral door Marco Pantani. In de Giro van 1994 is Pantani gestart als knecht van Chiappucci. Pantani had in 1992 wel de baby Giro gewonnen, maar zijn erelijst als prof was nog blanco. Daar zou dat jaar verandering in komen: op twee dagen tijd wint hij de twee zwaarste bergetappes uit die Giro. Op 4 juni wint hij na een solo de etappe naar Merano, maar het is vooral de etappe van de dag erna die zal bijblijven.

Die 15de etappe leidt over 195 km van Merano naar Aprica, over de Stelvio en de Mortirolo. Met nog 60 km te rijden valt Pantani aan op de flanken van de Mortirolo. Rozetruidrager Berzin moet passen, maar Indurain en de Colombiaan Rodriguez gaan mee. Een coup van de Spanjaard lijkt in de maak, maar op de laatste helling rijdt Pantani van zijn twee medevluchters weg. Pantani wint en rukt op naar de tweede plaats in het klassement. Berzin zal die Giro winnen, maar Pantani heeft zijn naam als topklimmer gevestigd.

Het verdere levensverhaal van il Pirata is bekend. Na hoge toppen volgen diepe dalen om tenslotte tot een tragisch einde te komen. Op de pas waar Pantani zich voor het eerst toonde, wordt in 2006 een monument voor hem opgericht. Het toont een klimmende Pantani in zijn karakteristieke houding: uit het zadel en het stuur onderaan vast. Achteromkijkend ook, maar is dat uitdagend of opgejaagd? De Pantani van de jaren '90 of die van het decennium erna?

Aan de keukentafel stoot een in gedachten verzonken Birillo met zijn glas single malt tegen de brug van Sondalo. Die tikt de Cima Piazzi omver en sleurt in zijn val  de Cima di Lago Spalmo mee. Een vloedgolf van melk veroorzaakt een tsunami van havermout en Choco Pops in het vredige berglandschap. Wegen spoelen weg en steden lopen onder. Een voorbode van wat zich in augustus 2013 rond de Mortirolo zal afspelen?

Veiligheidshalve besluit Birillo de rit te beperken tot een lus over Mortirolo en Gavia. En terwijl hij het slagveld op de keukentafel overschouwt, opteert hij eveneens om de draagbare versie van de Italiaanse Alpen te beperken tot een reeks beschreven bierviltjes.